De negentiende eeuw onderscheidt zich in het Spaanse zuidoosten vol natuurrampen. San Pedro del Pinatar leed ook onder de wisselvalligheden van het ontwaken van de negentiende eeuw, wat de schade verergerde die werd veroorzaakt door een reeks aardbevingen in het jaar 1829.

Morbide cholera veroorzaakte grote schade bij de regionale bevolking, waardoor San Pedro del Pinatar vrij bleef van de epidemie, waardoor families uit Murcia en Cartagena huizen in dit gebied verwierven. Zo begon de transformatie van San Pedro del Pinatar tot een zomerrecreatiecentrum voor families van voorouders.

De geboorte van de gemeente San Pedro del Pinatar

In 1820 probeerde San Pedro del Pinatar zich als gemeente te vestigen, maar de terugkeer van het absolutisme brak het proces af, waardoor de stad een plaats van de Murcische term werd. Wanneer Fernando VII sterft, keert het land terug naar de grondwet en onder de bescherming van liberale wetten. In deze politieke context wilde San Pedro del Pinatar zich scheiden van Murcia en op 16 september 1836 gemeenteraad worden. De eerste burgemeester zou José Imbernón Ruíz zijn. De autoriteiten van Pinar del Río werkten aan het verkrijgen van een maritieme douane en die verkregen ze in 1857. Als gevolg daarvan werd de punt van El Mojón aangewezen als “pier-port mogelijk gemaakt voor de cabotagehandel”.

De wet van 16 juni 1869 ontnam San Pedro del Pinatar het monopolie op zout en liet de zoutvlakten te koop. Ze werden gekocht door Don Manuel García Coterillo, aan wie ze hun naam te danken hebben, en later werden ze overgenomen door een groep zakenlieden uit Murcia, die het Gemenebest van Salinas Marítimas de San Pedro del Pinatar zou vormen. Momenteel behoren ze tot de Spaanse Salinera.

De sociale pracht van San Pedro del Pinatar aan het einde van de 19e eeuw

In de laatste overblijfselen van de 19e eeuw was San Pedro del Pinatar een bevolking omringd door twee zeeën, waarin eenvoudige salineros, ambachtslieden, vissers, muleteers, smeden, visverkopers en andere gilden naast beroemde figuren uit de Spaanse scene bestonden. Het is de tijd van figuren als Emilio Castelar, de baron van Benifayó, de industrieel Manuel García Coterillo, de artsen Perpén en Ferrero, de afstammelingen van de graaf van Floridablanca, de markies van Ensenada, de gravin van Tetuán, en een eindeloos aantal persoonlijkheden.

De politicus en spreker Don Emilio Castelar y Ripoll, die president was van de Uitvoerende Macht van de Eerste Spaanse Republiek, stierf in 1899 in San Pedro del Pinatar, terwijl hij verbleef in Villa San Sebastián, het grote huis van de familie Servet-Spottorno in de stad en die momenteel bekend staat als Casa del Reloj. Een paar maanden eerder was de baron van Benifayó, Don Julio Falcó d’Adda, behorende tot het Italiaanse huis van Savoye, gestorven in zijn paleishuis in Las Esperanzas.

Eerste helft 20e eeuw in San Pedro del Pinatar

San Pedro del Pinatar begint de 20e eeuw met optimisme, een stad waar families van Spaanse adel de zomer doorbrengen en waar de inwoners van La Huerta hun vakantie doorbrengen. De mensen van Pinar del Río blijven zich bezighouden met traditionele taken zoals visserij en landbouw, hoewel de laatste de eeuwige moeilijkheden verwijt die worden opgelegd door de schaarste van land en de droogte, die ze probeerden te verlichten, het verhogen van het grondwater met waterwielen en sloten.

De exploitatie van de zoutpannen was sinds onheuglijke tijden een van de belangrijkste economische activiteiten en een onuitputtelijke bron van werk. De molens van Quintín en Ezequiela zijn nog steeds overblijfselen, waarmee hij gebruik maakte van windenergie om het water van de Mar Menor naar de Salinas over te brengen. De plunderingen en branden veroorzaakt door de burgeroorlog leidden tot de restauratie van de kerk van San Pedro binnenin en de aankoop van nieuwe beelden ter vervanging van de verdwenen.

Van de toeristenboom van de jaren zestig tot het huidige San Pedro del Pinatar

In de jaren zestig begon het toeristische fenomeen in San Pedro del Pinatar en omgeving, wat zal leiden tot een grote economische start en het creëren van een veelvoud aan banen in de bouw en dienstverlening. De demografische vooruitgang als gevolg van de stijging van de levensstandaard leidt tot een stijging van het bevolkingsaantal dat tussen 1971 en 1991 kan verdubbelen, van 6.637 tot 13.400 inwoners in slechts twintig jaar. Veranderd in een van de grote toeristische bestemmingen van de Costa Cálida en begiftigd met een uitgebreide commerciële activiteit, is San Pedro del Pinatar ook een vissersgemeenschap.

De vissersvloot opereert in de Middellandse Zee en de Mar Menor, van waaruit het de meest gewilde soorten op de markt haalt: zeebrasem, tong, harder en harder. De Salinas de San Pedro del Pinatar blijven een onuitputtelijke bron van inkomsten en werden in 1985 uitgeroepen tot Regionaal Park. In dit natuurgebied kunt u zoutvlakten, kwelders, riet, stranden, duinen, dennenbossen en canyons bewonderen. Er is een gezondheidstoerisme om hen heen gegroeid, aangetrokken door de therapeutische eigenschappen van de wateren die rijk zijn aan minerale zouten van dit wetland. Landbouw, visserij, industrie en dienstverlening zijn de pijlers van de welvarende economie van Pinar del Río, een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in de regio Murcia.